Alauda et pavo (cz. 5)

                         V

„Owszem – rzecze skowronek po chwili namysłu –

Lecz Bóg stworzył swe dzieła dla odmiennych zmysłów:

Kiedy tafla jeziora wskroś stalowoszara

Rozjaśniona zostaje bielą nenufara,

Wiatr-wirtuoz w szuwarach na każdziutkim z liści,
Symfonie grając – którym i zdolni artyści

Muzycy ulec muszą – stylem swym zachwyca
(Choć jego instrumenty: ajer i turzyca).

Więc lilie i sitowie tak samo potrzebne:

Ty cieszysz pańskie oko – me śpiewy podniebne

Rozweselają chłopów, co po zmierzch od świtu
Ciężko harują w polu… Takiego zaszczytu

Wielu mi pozazdrości. Wspomagam w mozole
Parobków, z których pracy chleb na pańskim stole.

Oni w pocie i znoju zwożą zboże do wrót –

Bez nich nie ostałby się ni pałac, ni ogród”.

Cdn.