Alauda et pavo (cz. 2)

                          II

Tym razem paw zmiarkował, skąd też głos dobiega,

Więc zmierzył srogim wzrokiem skowronka jak szpiega,

Co się zakradł, lecz czujne śledzonego oczy

Wypatrzyły gagatka, więc go nie zaskoczył.

I tak rzecze: „Mój drogi, takie komplementy

Zostaw innym przybłędom”. „Ależ jest nadęty –

Wyrzekł w myślach skowronek, po czym dodał na głos –

Widzę, że ci do serca niezbyt to przypadło,

Com z podziwu wyraził, miły jaśniepanie”.

Na oznakę szacunku paw zmienił swe zdanie

I powiedział: „Skowronku, żeś włóczykij przeto

Nie mogłem się spodziewać, że mówię z poetą.

Przy tym, jakie w tym miejscu słyszałem już słowa

Na mą cześć, to mizernie wypadła twa mowa.

Kto mnie chwali z natchnieniem zacięty bój stacza,

Lecz nie wiedziałeś o tym – dlatego wybaczam”.

Cdn.