Tego było za wiele! „Rzecz to niesłychana –
Myśli paw – by parobka przyrównać do pana”.
„Marzysz – krzyknął – jak oset, co ma kolców dużo,
Że go przez to pewnego dnia mianują różą.
Czas już, abym ślepoty twej zerwał zasłonkę –
Chłop pozostanie chłopem, skowronek – skowronkiem!
Spójrz na okna pałacu: pan mój w modnym stroju
Przechadza się po perskim dywanie w pokoju,
A zaraz pewnie – przyjmij do swej wiadomości –
Podejmie bardzo ważnych zagranicznych gości.
Skandal, by kto dla swojej prywatnej uciechy
Przyrównał dach miedziany do słomianej strzechy
(Którą podpali byle krzesiwo i hubka),
A parobka – co żłopie z glinianego kubka
Zwykłą wodę – do pana, co smakuje kawy
(Pitej z porcelanowej miśnieńskiej zastawy).
Jeden jest niepiśmienny, drugi wiele czyta –
Z takiego porównania farsa wyśmienita
Wyszła. Nadto powiadam, że to tylko mrzonka,
Gdyby kto zechciał zrównać pawia i skowronka:
Gdy pierwszy posiadł w szacie wszystkie barwy tęczy,
A drugi całe życie z szarzyzną się męczy…”
cdn.
Witajcie, drogie Żuczki (Skarabeusze i Biedronki :D)! Wracam po kilkumiesięcznej nieobecności (spowodowanej natłokiem różnych obowiązków i życiem w ciągłych rozjazdach). Niniejszym zamieszczam kolejny wpis (w przygotowaniu są już następne – z różnych tematów – ale dokończę najpierw bajkę o pawiu i skowronku, żeby nie zakłócać przyjętego porządku). Życzę miłej lektury :).
OdpowiedzUsuńBardzo przyjemnie czyta się taką twórczość :)
OdpowiedzUsuńBardzo przyjemnie czyta się takie komentarze ^_^.
UsuńSuper! Już na początku ci pisałam, że przyjemnie się czyta twoje wpisy. Ten również bardzo mi się podoba :)
OdpowiedzUsuńDzięki serdeczne :).
UsuńRewelacja ☺☺
OdpowiedzUsuńBardzo dziękuję ;).
UsuńŚwitny pomysł, naprawdę wciąga.
OdpowiedzUsuńDzięki i zapraszam do kolejnych odwiedzin :).
UsuńPodziwiam za umiejętność tworzenia takich rymów :)
OdpowiedzUsuńCieszę się, że mimo zalewu współczesnej twórczości (nie przeczę, często dość interesującej i inspirującej), ten bardziej tradycyjny model pisania potrafi się jeszcze obronić i skoncentrować wokół siebie grono mądrych czytelników :).
UsuńKolejna wspaniała część! W sumie, nie powinno się nikogo porównywać, z drugiej zaś strony, nawet taki bogaty i kolorowy paw ma wiele wspólnego z szarym i skromnym skowronkiem. Przede wszystkim oboje mają uczucia, tylko jeden z nich nie potrafi tego dostrzec :) na co dzień wielu osobom bogactwo przysłania świat...
OdpowiedzUsuńpozdrawiam!
Paw zrozumie swoje błędne podejście i odsłoni uczucia, gdy coś się wydarzy. Ale poczekajmy na kolejną część… ;)
UsuńRównież pozdrawiam, Ayuno :).
Już nie mogę się doczekać! :)
UsuńMoże się uda zamieścić to na blogu w przyszłym tygodniu ;).
UsuńSuper się czyta :-) Pozdrawiam :-)
OdpowiedzUsuńDzięki. Przesyłam serdeczne pozdrowienia :).
UsuńInteresting read
OdpowiedzUsuńThe Glossychic
Wonder Cottage
Thank you for visiting my website, Wendee :).
UsuńI ja i podziwiam i zazdroszczę takich rymów ☺
OdpowiedzUsuńBardzo fajny wiersz ☺
Pozdrawiam
Lili
Stokrotne dzięki! Również pozdrawiam :).
UsuńBardzo ładny utwór.Jednakże czytając go ma się wrażenie jakby napisany był w XIX wieku gdyż słownictwo jest dalekie od współczesnego.Wybrałeś bardzo ciekawy kierunek literackiej twórczości :-)
OdpowiedzUsuńAleż ja tak na co dzień zwykłem się wysławiać, ha, ha. A poważniej, faktycznie styl nawiązuje do tego sprzed dwóch, a może i trzech wieków :).
UsuńTrzeba przyznać, że czyta się z ciekawością ^^
OdpowiedzUsuńPozdrawiam! wy-stardoll.blogspot.com
Niezmiernie mi miło, że tekst się spodobał. Ślę moc pozdrowień :).
UsuńBardzo nietuzinkowy tekst popełniony taką specyficzna manierą jak z innej epoki :-)
OdpowiedzUsuńDodajmy, z bardzo ciekawej epoki. Dziękuję :).
UsuńPrzyjemna praca:)
OdpowiedzUsuńDzięki. Pozdrawiam ;).
UsuńPodziwiam kreatywność, naprawdę! Trzeba jej wiele, aby stworzyć taki cykl. Czekam na ciąg dalszy.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Mona Bednarska
O, bardzo dziękuję :). Właściwie to utwór w pierwotnym założeniu nie był podzielony na części. Jednak tutaj – z uwagi na prawa, jakimi rządzi się Internet – musiałem takiej fragmentacji dokonać. W przeciwnym wypadku post byłby zbyt długi, a przez to być może dla niektórych ciężkostrawny :D. Pozdrowienia ;).
UsuńZgadzam się z Karoliną – tekst brzmi jak z innej epoki. Świetnie, że ktoś jeszcze tworzy takie tradycyjne utwory.
OdpowiedzUsuńTo dlatego, że autor mentalnie żyje chyba w innej epoce, he, he, he! Dzięki ;).
UsuńZ przyjemnością przeczytałam. Będę tutaj wracała.
OdpowiedzUsuńBardzo dziękuję. Zapraszam :).
Usuń